Сьвяты Мікалай і маленькая беларусачка

У мяне сёньня лірычны настрой. Хочацца схавацца ад усіх у прыціхлым, засьнежаным лесе, уладкавацца пад пухнатай ялінаю, зрабіць выгляд, што я звычайны сьнегавік і паціху пісаць вершы: Прыляцела зіма белакрылая на лясы, на густыя бары. Коўдрай белай палі атуліла, гарады апранула ў сьнягі... А калі надыдзе ноч, ускараскацца на ледзяную горку, скаціцца зь яе разоў дзесяць у мяккі, як пух, сьнег, пакружыцца разам з далікатнымі сьняжынкамі ў павольным вальсе і з чыстым сумленьнем улегчыся спаць. Але няўрымсьлівы паўночны вецер зноў кліча мяне ў дарогу. Зьвіняць срэбныя званочкі на вупражы быстраногіх белых аленяў. Спадарыня Ноч разьвешвае зялёна-блакітныя зорныя жырандолі ў аксамітных залях свайго неабсяжнага палацу, а чароўныя мастакі, якія звычайна жывуць на гарышчах, ужо намалявалі для дзетак і для дарослых сьветлыя калядныя сны.

Пралятаючы над сьвяточна убраным Менскам, я ня мог не завітаць да цябе, маленькая блакітнавокая прыгажуня. Каб не патрывожыць твой сон, я пакінуў на балконе сані, адпусьціў стомленых аленяў, уладкаваўся на падвоканні, зацярушаным сьнегам, і пачаў пісаць гэты ліст.

Аднойчы, седзячы вось так за вакном твайго пакою, я з такім захапленьнем глядзеў, як ты танцуеш “Бульбашок”, што ледзьве не зваліўся з чацьвёртага паверху. Дзякуй Богу, мяне выратаваў агромісты лядзяш, за які я пасьпеў ухапіцца... А калі ты сьпяваля “Добры вечар, дзяўчыначка”, я, забыўшыся, дзе знаходжуся, пачаў табе падпяваць. Пачуўшы мой голас, ты падбегла да вакна, і я вымушаны быў хавацца ў серабрыстай вадасцёчнай трубе і праседзеў у ёй, пэўна, з паўгадзіны. А колькі разоў я з замілаваньнем назіраў, як старана ты робіш урокі, уважліва слухаў, як прыгожа ты дэклямуеш вершы, любаваўся тваімі цудоўнымі малюнкамі... Хачу табе прызнацца: той малюнак, які ты шукала ўчора раніцай, не згубіўся. Яго ўзяў я, залезшы праз адчыненую фортку ў твой пакой, бо мне вельмі спадабалася, як ты мяне намалявала.

Дарагая паненачка, твае выдатныя адзнакі мяне радуюць ня менш, чым цябе. Я неаднойчы казаў тваёй маме, што дзеля таго, каб маленькія дзяўчынкі добра вучыліся, іх трэба карміць цукеркамі, марожаным ды мандарынкамі (сам усё гэта вельмі люблю), а ня маннаю кашай, яечняю ды катлетамі. Я моцна перажываю, калі ты хварэеш, і пільна сачу за тым, каб твае бацькі лячылі цябе смачнымі мікстурамі і салодкімі сіропамі, а ня брыдкімі, горкімі таблеткамі. Час ад часу я іх угаворваю, каб яны дазволілі табе не пайсьці ў школу і ўзялі з сабой у лес, ці ў вёску, каб ты крыху адпачыла ад шматлікіх урокаў, строгіх настаўнікаў ды шумнага гораду. Я бываю вельмі засмучаны, калі ты плачаш. Нябесныя Анёлы старана зьбіраюць ўсе твае сьлёзкі і ператвараюць іх у празрысты крыштальны дожджык. А як усе радуюцца кожнай тваёй усьмешцы... Нават сонейка выглядвае з-за хмараў дзеля таго, каб палюбавацца табой.

Хачу паведаміць табе прыемную навіну. Неўзабаве ў вашай кватэры паселіцца яшчэ адзін жыхар – маленькі, пушысты хамячок, аб якім ты так доўга марыла. Чаго толькі ня зробіш для такой добрай, старанай, паслухмянай, ветлівай дзяўчынкі, як ты...

Мая маленькая беларусачка, на гэтым я мушу закончыць свой ліст. Ужо вярнуліся беласьнежныя алені. Ужо кліча мяне зорнае неба, а вецер распавядае пра шматлікіх дзетак і дарослых, якія зь нецярпеньнем чакаюць сустрэчы са мной. Перадавай прывітаньне маме і тату ды памятай, што яны цябе вельмі моцна любяць і ганарацца табой. Не забывайся, таксама,
і на мяне. Вясёлых Калядаў!

Сьвяты Мікалай

Раніцай маленькая прыгажуня пяшчотна пацалавала зьбянтэжанага, сьмешнага, падобнага на казачнага гноміка хамячка, які старана запіхваў за шчокі сакавітую моркву, а потым з сур’ёзным выразам твару прачытала бацькам мой ліст. Тыя ажно прасьлязіліся... Цяпер таго хамячка даводзіцца даглядаць мне, але чаго толькі ня зробіш дзеля таго, каб дзеткі пад час Калядаў пачуваліся шчасьлівымі і верылі, што цуд абавязкова адбудзецца.

Стаімо далей...

У сакавіку, пэўна, кожны сьвядомы жыхар ажыўшага пасьля зімовага сну Менску чакаў цуду. А цуд упарта не жадаў зьдзяйсьняцца ў нашай занадта “самабытнай”, “квітнеючай”, “стабільнай” ды “моцнай” краіне.

Мелёдыя мабільнага тэлефона перапыніла мае блуканьні па старонках апазыцыйных сайтаў, на якіх паведамлялася, што ў ноч з 23 на 24 сакавіка ў Менску на Плошчы Каліноўскага быў ліквідаваны намётавы гарадок. У зьбянтэжыўшым мяне SMS-паведамленьні было напісана наступнае: Staimo dalej. Z nami Boh. Sw. Jazep. Рa 18. Што гэта? Чыйсьці недарэчны жарт? Заклік невядомай мне арганізацыі не губляць веры і працягваць супрацьстаяньне? Ці можа мы ў рэшце рэшт дачакаліся сапраўднага цуду, і сам Сьвяты Язэп, расчулены нашымі шчырымі малітвамі, вырашыў пакінуць Неба і стаць побач з намі на Плошчы Каліноўскага пад бел-чырвона-белы сьцяг Хрыста? Нумар тэлефону, зь якога прыйшла SMS-ка, ні аб чым мне не казаў. Але я ўспомніла, што знаёмы распавядаў мне пра касьцёл Сьв.Язэпа, ля сьценаў якога кожны дзень зьбіраюцца людзі, дамагаючыся, каб улады вярнулі ім храм. Тады я не адгукнулася на запрашэньне “стаяць далей” побач са Сьв.Язэпам, а празь некаторы час і ўвогуле забылася на гэты зьвернуты менавіта да мяне заклік, і ўспомніла аб ім толькі тады, калі выпадкова патрапіла на адно з такіх “стаяньняў” ля зачыненых дзьвярэй адабранай у нас сьвятыні.

У той жнівеньскі вечар ля ганку касьцёла, які знаходзіцца побач з Кафедральнай Царквой, на вул.Кірылы і Мяфодзія-6, сабралася дванаццаць чалавек, але мы не пачуваліся самотнымі, бо з намі быў Бог. Малітвы, народжаныя ў нашых сэрцах і прамоўленыя нашымі вуснамі, блукалі ля прахалодных сьценаў старажытнай бажніцы, уладкоўваліся разам з прыціхлымі птушкамі на галінках засохлых дрэваў, ляцелі разам зь няўрымсьлівым ветрам да самага неба. Неба глядзела на нас цёмна-шэрымі вачыма-хмарамі, напоўненымі празрыстым, як крышталь, дажджом. Яно плакала, бо яго засмучала абыякавасьць праходзячых міма сьвятыні людзей і празьмерная зацікаўленасьць “падтрымліваючых парадак” міліцыянтаў. А людзі хаваліся ад ягоных крыштальных сьлёз пад парасонамі, са зьдзіўленьнем паглядалі на нас і хуценька беглі далей. Сьвяты Язэп любаваўся прыгажосьцю нашага горада зь нябесных вышыняў і разам з намі маліўся за ягоных жыхароў.

У касьцёле, які зьяўляецца часткаю пабудаванага у XVII-XVIII ст.ст. Кляштару Бэрнардынаў, зараз знаходзіцца архіў-музэй літаратуры і мастацтва і архіў навукова-тэхнічнай дакумэнтацыі. А храм марыць прымаць у сваіх намоленых сьценах шматлікіх вернікаў, слухаць разам зь імі натхнёныя казані беларускіх сьвятароў і чароўную музыку аргана, з замілаваньнем назіраць, як сур’ёзныя, апранутыя ў сьвяточныя строі дзеткі прымаюць Першую Камунію і упрыгожваць сваімі залатымі крыжамі часам яснае ды блакітнае, а часам пахмурнае ды шэрае Менскае неба.

Я прыходжу да касьцёла не таму, што лічу гэта сваім абавязкам, і не таму, што мяне аб гэтым нехта просіць. Сюды імкнецца маё сэрца. Тут яно размаўляе з Богам, і ні дождж, ні вецер, ні холад зусім гэтаму не перашкаджаюць. Тут мы молімся па-беларуску за Беларусь і запрашаем таксама і Вас далучыцца да нашых малітваў. І хто ведае, магчыма, менавіта Вашая прысутнасьць стане вырашальнай і паспрыяе ня толькі вяртаньню нашай сьвятыні, але і набліжэньню такой неабходнай усім нам Перамогі, бо Беларусь, нягледзячы ні на якія перашкоды, усё ж такі паціху жыве і ўпарта чакае цуду.